Αλλά τι λένε για "την Ημέρα της Γυναίκας" οι ίδιες οι Γυναίκες ?
Μια ευκαιρία να ακουστούν ανώνυμα ή επώνυμα κάποιες αλήθειες.
Τι σημαίνει για σας αυτή η γιορτή?
Περιμένουμε τα σχόλιά σας...
Τετάρτη 4 Μαρτίου 2009
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
10 σχόλια:
Μια ακόμα ξεφτυσμένη επέτειος που χρησιμεύει μόνο στους διάφορους Συλλόγους όταν θυμούνται τις συνδρομές των γυναικείων μελών τους...
τίποτε, μια ηλιθια κατάσταση που μειώνει τη γυναίκα - λες και το να εισαι γυναίκα είναι αρρώστια, και το θυμόμαστε μονο μια φορά το χρόνο μην κολλήσουμε, την εκμετάλλευση των διαφόρων ξύπνιων κλπ δεν την μετρώ καν, όλα προς εκμετάλλευση είναι...
ημέρα του ανθρώπου υπάρχει? γιατί αραγε να πρεπει να φτιαχνουμε επετείους για να τιμούμε την καθημερινότητά μας? μας κανει περισσότερο γυναίκες η καθιέρωση αυτή?
προτιμώ να με θυμούνται για αυτό που είμαι και για αυτό που τυχόν με εκτιμούν κάθε μέρα όχι μονον μια μερα...
μπουχτίσαμε στις επετείους, και ξεχνάμε τις ουσίες...
Γιατί να πρέπει να υπάρχει ημέρα της γυναίκας; Και τι σημαίνει; Τι το ιδιαίτερο θα προσφέρει και τι ακριβώς θα γιορτάσουμε την ημέρα αυτή;
Πιστεύω πως ίσως είχε κάποιο νόημα παλιότερα, όταν δεν ήταν αυτονόητο ότι οι γυναίκες έχουν κάθε δικαίωμα να εργάζονται, να διασκεδάζουν, να επιλέγουν. Σήμερα νομίζω ότι είναι λίγο ξεπερασμένο. Άλλωστε για να πείσουμε και να πειστούμε ότι έχουμε πετύχει ό,τι διεκδικούσαμε στο παρελθόν, δε χρειάζεται να ψάχνουμε μια μέρα που να μας θυμίζει ότι είμαστε ξεχωριστές. Είμαστε έτσι κι αλλιώς!
Ας μην υποβαθμίζουμε μόνες μας τον εαυτό μας, ζητιανεύοντας αφορμές για να γιορτάζουμε!
Συλλογική αμνησία
Γενικά είμαι αντίθετη στις επετείους (ακόμη και σ’ αυτές που έχουν νόημα στην προσωπική μου ζωή). Εκείνο όμως που περισσότερο μ’ εκνευρίζει είναι ο εορτασμός της Παγκόσμιας Ημέρας της Γυναίκας. Αν ως γυναίκα θέλεις να γιορτάσεις την 8η Μαρτίου, μάθε πρώτα γιατί θεσμοθετήθηκε η συγκεκριμένη ημέρα και τι συμβολίζει. Κι ύστερα αναλογίσου αν η συμπεριφορά σου συνάδει με το μήνυμά της. Γιατί δυστυχώς από τη μία η βραχεία μνήμη και από την άλλη η ημιμάθεια οδηγούν όλες εμάς τις όψιμες «φεμινίστριες» σε λάθος δρόμο.
Η Ημέρα είναι αφιερωμένη αφενός στους αγώνες των γυναικών για καλύτερες συνθήκες δουλειάς (προς τιμήν δύο αποκλειστικά γυναικείων απεργιακών κινητοποιήσεων) και αφετέρου στην Παγκόσμια Ειρήνη, σαν υπενθύμιση για τα παιδιά που στέλνουμε στα σφαγεία των μαχών.
Συγχωρέστε μου την μακρηγορία, αλλά μιας και μπαίνει τέτοιο θέμα καλό θα ήταν να μαθαίνουμε και να μην ξεχνάμε.
Το εργατικό γυναικείο κίνημα γεννήθηκε στις ΗΠΑ. Στα 1820 στη New England οι εργάτριες στις βιοτεχνίες ενδυμάτων κατεβαίνουν στην πρώτη αποκλειστικά γυναικεία απεργία, με αίτημα καλύτερες συνθήκες δουλειάς, αξιοπρεπείς μισθούς και μικρότερα ωράρια.
Το 1834 και το 1836 έγιναν δύο μεγάλες γυναικείες απεργίες από τις βαμβακοεργάτριες της βιομηχανίας Lowell στη Μασαχουσέτη. Οι εργάτριες της συγκεκριμένης βαμβακοβιομηχανίας το 1844 ίδρυσαν το πρώτο γυναικείο εργατικό σωματεία, η έντονη δραστηριότητα του οποίου είχε σαν αποτέλεσμα τις πρώτες μεταρρυθμίσεις στις συνθήκες εργασίας της κλωστοϋφαντουργίας. Μετά τον εμφύλιο πόλεμο δημιουργήθηκαν γυναικεία σωματεία στους κλάδους των καπνεργατριών, των ραφτριών, των τυπογράφων, των μοδιστρών και των εργαζόμενων σε πλυντήρια.
Στις 8 Μαρτίου 1857, οι εργαζόμενες στις βιοτεχνίες ενδυμάτων της Νέας Υόρκης διοργάνωσαν πορείες και πικετοφορία, απαιτώντας καλύτερες συνθήκες εργασίας, ωράριο 10 ωρών και ισότιμα δικαιώματα για τις γυναίκες. Το συγκεντρωμένο πλήθος δέχτηκε επίθεση από την αστυνομία και διαλύθηκε βίαια.
Το 1900 οι εργαζόμενες στις βιομηχανίες ενδυμάτων συγκρότησαν μερικά από τα πιο σημαντικά σωματεία στην ιστορία των Ηνωμένων Πολιτειών. Οι συνθήκες εργασίας στα κέντρα του εμπορίου ενδυμάτων στις μεγάλες πόλεις, όπως η Νέα Υόρκη, ήταν εκείνη την εποχή σε αξιοθρήνητη κατάσταση. Υπήρχαν συχνά πυρκαγιές, το φως ήταν ανεπαρκές (όσες επιζούσαν συνήθως σύντομα κατέληγαν τυφλές γεγονός που και πάλι ισοδυναμούσε με θάνατο), ο ήχος των μηχανημάτων εκκωφαντικός (κουφαίνονταν) και το περιβάλλον μολυσμένο (ακόμη και απλά κρυολογήματα οδηγούσαν επίσης στον θάνατο). Οι γυναίκες δέχονταν πρόστιμα για οτιδήποτε βάζει ο νους. Επειδή μιλούσαν, επειδή γελούσαν ή τραγουδούσαν, για τους λεκέδες από τα λάδια των μηχανών πάνω στα υφάσματα, για τις ραφές που ήταν πολύ στενές ή πολύ χαλαρές. Οι υπερωρίες ήταν συχνές και υποχρεωτικές, αλλά η πληρωμή για αυτές όχι.
Τον Φεβρουάριο του 1910 έγινε μια μεγάλη και μακροχρόνια γυναικεία απεργιακή κινητοποίηση, στην οποία πήραν μέρος πάνω από 20.000 εργάτριες. Για δεκατρείς εβδομάδες μέσα στο καταχείμωνο γυναίκες μεταξύ 16 και 25 ετών διοργάνωσαν και συμμετείχαν σε πικετοφορίες σε καθημερινή βάση, πικετοφορίες κατά τις οποίες δέχονταν την επίθεση των αστυνομικών, οι οποίοι τις ξυλοκοπούσαν και τις φόρτωναν σε κλούβες. Τα δικαστήρια ήταν προκατειλημμένα υπέρ των ιδιοκτητών. Ένας δικαστής είπε: «απεργείτε εναντίον του Θεού και της Φύσης, της οποίας ο πρώτος νόμος λέει ότι ο άνθρωπος κερδίζει το ψωμί του με τον ιδρώτα και τον κόπο του. Απεργείτε εναντίον του Θεού». Η απεργία διαλύθηκε όταν έγιναν συμβιβασμοί στις περισσότερες επιχειρήσεις. Ο ενθουσιασμός και το πείσμα των εργατριών ήταν πρωτοφανής.
Ένα χρόνο αργότερα, στις 25 Μαρτίου του 1911 συνέβη η περίφημη Φωτιά του Τριγώνου. Παγιδεύοντας γυναίκες στους ψηλότερους ορόφους μιας μεγάλης βιομηχανίας (οι έξοδοι κινδύνου είχαν σφραγιστεί από την εξωτερική πλευρά για να εμποδίζουν τους εργάτες να το σκάνε) η πυρκαγιά κόστισε την ζωή 146 ανθρώπων, εκ των οποίων οι περισσότερες ήταν γυναίκες, ηλικίας μεταξύ 13 και 25 ετών, οι οποίες πρόσφατα είχαν μεταναστεύσει στις ΗΠΑ.
Το 1910 κατά την διάρκεια των εργασιών του παγκόσμιου σοσιαλιστικού συνεδρίου της Δεύτερης Διεθνούς, η Γερμανίδα σοσιαλίστρια Clara Zetkin (Κλάρα Σέτσκιν) πρότεινε την καθιέρωση της 8ης Μαρτίου ως Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας, ως φόρο τιμής στις δύο ιστορικές διαδηλώσεις των Ηνωμένων Πολιτειών, στις εργαζόμενες γυναίκες όλου του κόσμου και στον αγώνα για το δικαίωμα ψήφου, που ακόμη δεν είχε κατακτηθεί.
Τον Μάρτιο του 1912, έγινε μία μεγαλειώδης πορεία στη Νέα Υόρκη από 23.000 εργάτριες στις κλωστοϋφαντουργίες της Νέας Υόρκης που απαιτούσαν 10ωρη βάρδια, καλύτερες συνθήκες εργασίας, ίσο μισθό με τους άντρες, την κατάργηση της παιδικής εργασίας και το δικαίωμα ψήφου. Το σύνθημά τους ήταν «Ψωμί και Τριαντάφυλλα». Για μία ακόμη φορά η αστυνομία επιτέθηκε στην διαδήλωση.
Στην Γερμανία, στις 8 Μαρτίου 1914, οι γυναίκες πραγματοποίησαν μεγάλη διαδήλωση για το δικαίωμα ψήφου, το οποίο κατέκτησαν 4 χρόνια αργότερα. Την ίδια μέρα στη Γαλλία οι σοσιαλίστριες έκαναν την πρώτη μεγάλη διαδήλωσή τους στην οποία συμμετείχαν 6.000 γυναίκες. Στις 8 Μαρτίου 1917 (23 Φεβρουαρίου με το παλιό ημερολόγιο) οι γυναίκες διαδήλωσαν στην Ρωσία και πολλές εργάτριες στην κλωστοϋφαντουργία έκαναν απεργία.. Κι εδώ ο αγώνας των γυναικών εμπλουτίζεται με την απαίτηση για Παγκόσμια Ειρήνη. Δύο εκατομμύρια Ρώσοι στρατιώτες είχαν χάσει τη ζωή τους στον πόλεμο. Οι Ρωσίδες που είχαν μείνει πίσω, συγκλονισμένες από την τραγική αυτή έκβαση του πολέμου, διάλεξαν την τελευταία Κυριακή του Φεβρουαρίου για να διαδηλώσουν για «Ψωμί και Ειρήνη». Οι πολιτικοί ηγέτες αντιτάχθηκαν στην ημερομηνία και τη διεξαγωγή της διαδήλωσης, μα οι γυναίκες την ολοκλήρωσαν. Η διαδήλωση αυτή μάλιστα φάνηκε πως αποτέλεσε το πρώτο στάδιο της Ρωσικής Επανάστασης, αφού 4 ημέρες μετά ο τσάρος Νικόλαος ο Β’, ο τελευταίος της Ρωσίας, αναγκάστηκε να παραιτηθεί. Την ηγεσία τότε ανέλαβε η προσωρινή κυβέρνηση των μπολσεβίκων, η οποία παραχώρησε στις γυναίκες το δικαίωμα ψήφου.
Από το 1925 η ημέρα αυτή συνήθως αφιερωνόταν στην ειρήνη και στην πάλη ενάντια στον φασισμό και μετά τον πόλεμο στην προσφορά των μητέρων.
Στην δεκαετία του 70 με την αναγέννηση του γυναικείου κινήματος, η 8η Μάρτη θα ξαναβρεί την συμβολική της σημασία στους αγώνες των γυναικών. Το 1975 ανακηρύσσεται «Έτος της Γυναίκας» και το 1977 ο ΟΗΕ καλεί κάθε χώρα να αφιερώνει αυτήν την ημέρα στα δικαιώματα των γυναικών και στην Παγκόσμια Ειρήνη.
Απόσπασμα από ποίημα του Τζέημς Οπενχάιμ, αφιερωμένο στην απεργία των εργατριών, το οποίο έκτοτε αγαπήθηκε πολύ και έγινε ύμνος της Αμερικανικής εργατικής τάξης
Καθώς τραβάμε εμπρός, εμπρός στην ομορφιά της μέρας
Χιλιάδες σκοτεινές κουζίνες, χιλιάδες μαύρες φάμπρικες
Γεμίζουν ξάφνου με του ήλιου τη λαμπράδα
Γιατί ο κόσμος μας ακούει να τραγουδάμε "ψωμί και τριαντάφυλλα, ψωμί και τριαντάφυλλα".
Καθώς τραβάμε εμπρός, εμπρός είναι και για τους άνδρες ο αγώνας μας
Γιατί είναι των γυναικών παιδιά και τους γεννάμε πάλι,
Φτάνει πια ο παιδεμός σ'όλη μας τη ζωή,
Πεινάνε οι ψυχές και όχι το σώμα μόνο "Δώστε μας Ψωμί και Δώστε μας Τριαντάφυλλα"
Καθώς τραβάμε εμπρός, εμπρός αμέτρητες γυναίκες πεθαμένες
Σμίγουν το θρήνο τους και λένε το παλιό τραγούδι του ψωμιού`
Οι σκλαβωμένες ψυχές τους γνώρισαν λίγη μόνον ομορφιά, τέχνη κι αγάπη-
Ναι, για το Ψωμί παλεύουμε και για τα Τριαντάφυλλα
Καθώς τραβάμε εμπρός, εμπρός φέρνουμε τις μεγάλες μέρες
Το ξεσήκωμα των γυναικών είναι ξεσήκωμα όλης της ανθρωπότητας
Όχι πια σκλάβοι και τεμπέληδες, δέκα που μοχθούν για έναν που ξαπλώνει
Αλλά ένα δίκαιο μοίρασμα στα αγαθά της ζωής, Ψωμί και Τριαντάφυλλα, Ψωμί και Τριαντάφυλλα.
Όσες φίλες θέλουν να γιορτάζουν μια ημέρα απελευθέρωσης από τους άνδρες, υπάρχει μια ωραιότατη ελληνική γιορτή: « Η Γιορτή της Γυναικοκρατίας» που γιορτάζεται στις 8 του Γενάρη στην Μονοκκλησιά Σερρών. Τη μέρα αυτή οι ρόλοι του άντρα και της γυναίκας αντιστρέφονται. Οι γυναίκες κάνουν όλες τις αντρικές δουλειές (και φυσικά βγαίνουν μόνες τους και διασκεδάζουν) και οι άντρες ασχολούνται με το νοικοκυριό.
Συμφωνώ με τις προλαλήσασες (και καθώς ακούω τη Λιάνα Κανέλη να δίνει ένα ακόμη τηλεοπτικό σόου, αποκτώ μια όλο και πιο φιλοσοφική διάθεση)
Μου άρεσε πολύ το σχόλιο της giotamad θα πρότεινα να γίνει και ανάρτηση (αν μου επιτρέπει θα ήθελα να το αναρτήσω και στο ιστολόγιο της Συμπαράταξης)
Θα ήθελα να επισημάνω ότι η ημέρα αυτή έχει περιεχόμενο για τις γυναίκες σε χώρες που οι διακρίσεις είναι ακόμη τεράστιες καθώς και για τις μητέρες του τρίτου κόσμου που υποφέρουν διπλά.
Δέσποινα Σπανούδη
Δέσποινα,
ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια.
Και φυσικά μπορείς να το δημοσιεύσεις.
όσοι περισσότεροι το διαβάσουν τόσο καλύτερα.
Η γνώση είναι δύναμη.
Πολύ ενδιαφέροντα όλα τα σχόλιά. Χάρηκα για την ιστορική αναφορά και ομολογώ έμαθα πράγματα που και οι περισσότερες δεν γνωρίζουμε πιστεύω.Εχει χαθεί κι εδώ το νόημα όπως σε πολλές άλλες γιορτές.Πάντως νομίζω ότι καλά κάνει και γιορτάζεται ενδεικτικά έστω αλλά αυτό δεν αρκεί. Ο χρόνος έχει άλλες 364 μέρες.
H Ημέρα της Γυναίκας που "κατά παράδοση" εορτάζεται από ορδές γυναικών με κόκκινα νύχια, χρυσαφικά και ψηλά τακούνια, που πλημμυρίζουν τα μπουζουκομάγαζα της Ελλάδας και νομίζουν ότι κάτι κάνουν, είναι πολύ απλά μια γελοιότητα. Νομίζω ότι όλοι συμφωνούμε σ'αυτό.
Υπάρχουν όμως, ακόμα και σήμερα, σημαντικοι και εντελώς άγνωστοι αγώνες γυναικών για ζωή κι αξιοπρέπεια. Διαβάζοντας τα αιτήματα που διατύπωναν οι πρώτοι γυναικείοι αγώνες θα έλεγα ότι στο μεγαλύτερο μέρος του κόσμου η κατάσταση δεν έχει αλλάξει καθόλου.
Εντελώς ενδεικτικά, δείτε το site του δικτύου "Γυναίκες και μεταλλεία" (www.rimmrights.org). Είχα την τιμή να τις γνωρίσω και πραγματικά εντυπωσιάστηκα. Αν πρέπει οπωσδήποτε να βρω ένα νόημα στη "μερα της γυναίκας", αυτό είναι να σκεφτούμε και να τιμήσουμε νοερά τις γυναίκες που, χωρίς γιορτές και πανηγύρια, σηκώνουν το βάρος όλου του κόσμου.
http://symparataxi.blogspot.com/2009/03/blog-post_07.html
Όταν διαβάζω τα αφιερώματα των ηλίθιων ife style περιοδικών στη "Γυναίκα", έτσι γενικώς και αορίστως εκνευρίζομαι αφάνταστα... Από την άλλη όταν η επέτειος δίνει ευκαιρία για γόνιμο διάλογο όπως ο δικός σας, λέω πώς κάτι αξίζει! Έτσι η Γιώτα μου θύμισε την Κλάρα Τσέτκιν και γύρισα πίσω στα παλιά, κατέβασα από τη βιβλιοθήκη μου τις "Καμπάνες της Βασιλείας" του Αραγκόν και διάβασα το εκπληκτικό κείμενο που της έχει αφιερώσει (το τελευταίο κεφάλαιο του βιβλίου λέγεται "Κλάρα"). Και στο τέλος, μετά από 20 (!) χρόνια αποφάσισα να ξαναδιαβάσω όλο το βιβλίο, που αποδεικνύει πως μπορείς να κάνεις "στρατευμένη" και εξαιρετικά υψηλού επιπέδου λογοτεχνία...
Δημοσίευση σχολίου