Ζώης Τσώλης 

Ιστορίες χρεοκοπίας

ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ:  20/07/2011, 13:32

8Share

emailεκτύπωση  

Αθήνα 

Το επόμενο 24ωρο οι ευρωπαίοι ηγέτες μπορεί να ανατρέψουν τη ζωή των Ελλήνων, αλλά και την πορεία της Ευρωπαικής Ενωσης. Πίσω από την "ομίχλη" που δημιουργούν τα κέντρα επικοινωνιακής πολιτικής για το τι πρόκειται ή δεν πρόκειται να συμβεί, για να αντιληφθούν όλοι τι σημαίνει μια απόφαση για την αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους που θα οδηγούσε στην αξιολόγηση του "selective default" αρκεί να ανατρέξει κανείς στα αρχεία του ΔΝΤ για τις ιστορίες χρεοκοπίας που συγκλόνισαν τις χώρες που πέρασαν ανάλογες στιγμές.

Πρώτη στη λίστα είναι η Ουκρανία. Μετά από τρείς κύκλους επιλεκτικής χρεοκοπίας ιδιωτικών ομολόγων το 1998 και το 1999 προχώρησε στην ανταλλαγή ομολόγων ύψους 3,3 δισ. δολαρίων. Η χώρα ήταν πρακτικά σε πτώχευση κατά τη διάρκεια της περιόδου της ανταλλαγής των ομολόγων. Η αναδιάρθρωση μέσω του ιδιωτικού τομέα κάλυψε το 21% του δημοσίου χρέους της Ουκρανίας.

Βέβαια από τη μνήμη ανακαλείται πιό εύκολα η Αργεντινή. Πριν από την πτώχευση στα τέλη του 2001, πραγματοποιήθηκαν δύο κύκλοι μείωσης του χρέους: μια ανταλλαγή χρέους (megaswap) που αφορούσε χρέος ίσο με το 11% του ΑΕΠ, ακολουθούμενη από αναδιάρθρωση του χρέους κυρίως από εγχώριους επενδυτές, καλύπτοντας το 19% του ΑΕΠ. Σήμερα δέκα χρόνια μετά η Αργεντική καλεί τους πιστωτές της να τους εξοφλήσει για να ξαναβγεί στις αγορές.

Ακολουθεί η Ουρουγουάη: Σε μια μόνο ανταλλαγή το 2003 όλα τα κρατικά ομόλογα εκφρασμένα σε ξένο συνάλλαγμα αναδιαρθρώθηκαν με την έκδοση νέων που αναλογούσαν στο 50% του ΑΕΠ.

Ακολουθούν το Πακιστάν όπου μόνο ένα μικρό μερίδιο χρέους οφειλόταν σε ιδιώτες, η Δομινικανή Δημοκρατία και το Εκουαδόρ.

Βέβαια από τις μεγάλες οικονομίες αναδιάρθρωση έγινε στη Ρωσία. Μετά την χρεοκοπία του Αυγούστου 1998, οι διαδοχικοί κύκλοι αναδιάρθρωσης μέχρι και το Φεβρουάριο του 2000 κάλυψαν το 24% του ΑΕΠ. Αυτό συμπεριλάμβανε χρέος εκφρασμένο σε ρούβλια, μη αποπληρωμένα ομόλογα, καθώς και ολόκληρο το χρέος της χώρας απέναντι στους πιστωτές του London Club από την εποχή της Σοβιετικής Ένωσης. Απόφαση για αναδιάρθρωση με βάση τη συμφωνία του Παρισιού (Paris Club) πάρθηκε τον Αύγουστο του 1999, προσφέροντας επιπλέον ελάφρυνση του χρέους στη Ρωσία.

Κατόπιν τούτων είναι προφανές ότι όσο κι αν η κυβέρνηση και ιδιαίτερα ο υπουργός Οικονομικών κ. Ευ. Βενιζέλος επιστρατεύει την ρητορική του και τα πολιτικά επιχειρήματα για να πείσουν ότι κι αν αποφασισθεί στη Σύνοδο Κορυφής της Πέμπτης δεν πρέπει να ανησυχούμε, μάλλον το αντίθετο συμβαίνει. Η αλήθεια είναι ότι εφ΄ όσον αποφασισθεί η συμμετοχή ιδιωτών στην επικειμένη αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους τότε η χώρα μας θα μπεί αυτομάτως επικεφαλής στη λίστα της ζώνης των χρεωκοπημένων χωρών.

Κι αυτό για δύο λόγους γιατί θα είμαστε η πρώτη χώρα της ευρωζώνης που βρέθηκε σ΄αυτή την κατάσταση και το κυριότερο γιατί το χρέος μας είναι πολλαπλάσιο των οφειλών των χωρών που οδηγήθηκαν στη χρεοκοπία τις προηγούμενες δεκαετίες.

Το θέμα λοιπόν είναι αν στη Σύνοδο Κορυφής θα επικρατήσουν οι φωνές για την νέα διάσωση της Ελλάδας με πολιτικούς όρους και λύσεις που θα κρατήσουν ζωντανή την ευρωζώνη.

Και τέτοιες λύσεις υπάρχουν: είναι το EFSF, το Ταμείο Εγγυήσεων και Ασφάλειας που θα λειτουργεί έως το 2013 μέχρι να ξεκινήσει ο νέος μηχανισμός βοήθειας ESM, είναι η δυνατότητα και η δύναμη επαναγοράς χρέους από τη δευτερογενή αγορά, ακόμη ακόμη και η φορολόγηση των τραπεζών που έχει τεθεί ως λύση στο τραπέζι των 17 αρχηγών κρατών της ευρωζώνης.