Στάση αναμονής οι ψαράδες, σε σκέψεις οι ιχθυοκαλλιεργητές
«Κατ' αρχήν δεν μπορεί να καταλάβει κανείς πώς σε μία μέρα το ειδικό πλαίσιο χωροταξικού σχεδιασμού για τις υδατοκαλλιέργειες πρόλαβε και εγκρίθηκε από το Εθνικό Συμβούλιο Χωροταξίας, στη συνέχεια συνυπογράφηκε από σχεδόν το μισό υπουργικό συμβούλιο και ακολούθως την ίδια μέρα δημοσιεύτηκε και στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως.
Αυτό από μόνο του προκαλεί προβληματισμό γιατί έγινε έτσι και ποια σκοπιμότητα εξυπηρετεί» σχολίασε η Ελπίδα Μπεκιάρη, πρόεδρος του Πανελλήνιου Συλλόγου Ιχθυολόγων Δημοσίου μιλώντας για την κοινή υπουργική απόφαση για τις υδατοκαλλιέργειες. Και πρόσθεσε: «Χρειάζεται χωροταξικό για τις υδατοκαλλιέργειες αλλά από κει και πέρα σημασία έχει τι προβλέπει, τι ρυθμίζει και για ποιο σκοπό...»Μικρό καλάθι κρατούν οι επαγγελματίες ψαράδες και τηρούν στάση αναμονής περιμένοντας να δουν στην πράξη την οριοθέτηση ζωνών υδατοκαλλιέργειας, ώστε να μην παρεμποδίζονται κι εκείνοι στη δουλειά τους. Θετικά ως προς τη χωροθέτηση ζωνών αλλά με έντονες επιφυλάξεις αντιμετωπίζουν τη δυνατότητα δημιουργίας γιγαντιαίων εγκαταστάσεων οι μικρομεσαίοι ιχθυοκαλλιεργητές.
«Ολο το ψάρι του Αμβρακικού μαζεύεται γύρω από τις ιχθυοκαλλιέργειες, εξαιτίας της τροφής που πέφτει» λέει ο πρόεδρος του αλιευτικού συνεταιρισμού Κορωνησίας-Καλογερικού Αρτας, Βασίλης Νίκου, που εκπροσωπεί 80 ντόπιους ψαράδες και είναι επικεφαλής ενός εκ των 4 αλιευτικών συνεταιρισμών της περιοχής.
«Περιορίστηκαν τα ψάρια»
«Η λίμνη είναι μεγάλη αλλά εμείς θα θέλαμε να μη γίνουν άλλες μονάδες στον Αμβρακικό. Δεν έχουμε ενημερωθεί ακόμη για τη νέα απόφαση» λέει ο Β. Νίκου, αλλά παρατηρεί πως «ο χώρος που ταΐζουν οι ιχθυοκαλλιεργητές τα ψάρια έχει γίνει τσιμέντο· ένα με το έδαφος. Δεν φυτρώνει εκεί τίποτα. Η διαφορά με τους ιχθυοκαλλιεργητές είναι ότι εμείς πουλάμε φρέσκο ψάρι, που κυκλοφορεί ελεύθερο. Δίνουμε στην Αρτα, στην Πάτρα αλλά γενικά ο πολύς κόσμος δεν γνωρίζει τη διαφορά. Η λίμνη έχει κέφαλο, τσιπούρα, λαβράκι, γλώσσα, γοβιό, γαρίδες κ.ά. ανάλογα με τη χρονιά. Μπορεί το ψάρι μας να είναι ποιοτικά καλύτερο, αλλά οι δυνατότητες δεν είναι ίδιες λόγω της τιμής. Το Ταμείο Αλιείας δεν μας βοηθά, είμαστε 4 αλιευτικοί συνεταιρισμοί, μισθώνουμε από το κράτος με 10ετή σύμβαση, μας παίρνουν το 10%, δίνουμε κι άλλο 5% για εγγειοβελτιωτικά έργα...»
Σχεδόν 60 επαγγελματίες αλιείς είναι μέλη του αλιευτικού συνεταιρισμού Στυλίδας Φθιώτιδας, με επικεφαλής τον Βαγγέλη Βαρυμπάτη. Οπως λέει, «οι ιχθυοκαλλιέργειες έχουν περιορίσει την ποσότητα των ψαριών, έχουν δημιουργήσει θέμα με τα ιταλικά καβούρια, οι τιμές χαμηλώνουν λόγω οικονομικής κρίσης, οι ιχθυοκαλλιεργητές πουλούν τα ψάρια σαν ντόπια αλανιάρικα, ενώ δεν είναι, εμποδίζουν με τις εγκαταστάσεις τους, οι οποίες μυρίζουν. Εξαιτίας των καβουριών, δεν μπορούμε να δουλέψουμε, γιατί τα καβούρια σχίζουν τα δίχτυά μας».
Στη Λωρίδα Σαγιάδας στη Θεσπρωτία, που συνορεύει με τη γειτονική Αλβανία, εξ αρχής η τοπική χωροθέτηση των υδατοκαλλιεργειών ήταν τέτοια που δεν δημιούργησε προβλήματα. Ισα ίσα άλλες παραλίες είναι για κολύμπι, άλλες για ιχθυοκαλλιέργειες κι αλλού ρίχνουν τα δίχτυα τους οι ψαράδες.
«Ψαράδες και ιχθυοκαλλιεργητές είμαστε όλοι ντόπιοι. Ολοι θέλουμε να δουλέψουμε και η περιοχή είχε χωροθετηθεί εξ αρχής έτσι, ώστε να μη δημιουργούνται προβλήματα» επισημαίνει ο Γιάννης Κεχίμογλου, μέλος της Πανελλήνιας Ενωσης Μικρομεσαίων Ιχθυοκαλλιεργητών (ΠΑΝΕΜΜΙ) και πρόεδρος του Συλλόγου Ιχθυοκαλλιεργητών Θεσπρωτίας-Πρέβεζας.
«Υποβαθμίζουν το περιβάλλον»
«Το χωροταξικό για τις υδατοκαλλιέργειες σε γενικές γραμμές -υποστηρίζει- οριοθετεί μια κατάσταση, καθορίζει δικαιώματα και υποχρεώσεις, διότι πιο πριν ο καθένας έκανε ό,τι ήθελε ή ήταν στη διακριτική ευχέρεια κάθε υπαλλήλου ή Περιφέρειας ή όποιου να 'ναι, αν θα χορηγηθεί άδεια σε ιχθυοκαλλιεργητή. Εμείς όμως διαφωνούμε με τις πολύ μεγάλες αδειοδοτήσεις που προβλέπονται, γιατί υποβαθμίζουν το περιβάλλον και φέρνουν σε σύγκρουση τους ψαράδες με τους ιχθυοκαλλιεργητές, όπως συνέβη παλαιότερα στην Επίδαυρο. Σ' όλη την Ελλάδα υπάρχουν 295 άδειες, εκ των οποίων οι περισσότερες είναι στην Αιτωλοακαρνανία, τη Θεσπρωτία και την Αργολίδα. Με τις μεγάλες μονάδες δεν προστατεύεται μια περιοχή, το περιβάλλον υποβαθμίζεται κι αν κάποιος θέλει ν' αναπτύξει κι άλλο την επιχείρησή του τι θα γίνει; Στη δική μας περιοχή οι μονάδες είναι 20 ώς 30 στρέμματα και θεωρούμε ότι το ανώτατο όριο θα μπορούσε να είναι ώς 40 στρέμματα κι όχι ώς 100».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου